Ég þekkti einu sinni stelpu...

... sem kunni sér ekki magamál, eins og mamma mín myndi orða það. Hún var eiginlega svolítill óviti. Hafði þó vit á því að finnast sælgæti, kökur og annað góðmeti ansi gott og þegar hún komt í það þá hætti hún ekkert svo auðveldlega. Nei, það voru töggur í henni, hún bara át og át þar til hún stóð alveg á gati í boðum. Vandamálið er bara að heilinn fattar ekki að líkaminn stendur á gati fyrr en örlitlu eftir að líkaminn stendur á gati...
Líkaminn bregst við með að skila því sem var innbyrðt.
Þessi stelpa var það gallhörð að í staðinn fyrir að leggja upp laupana eftir þessi mótmæli líkamans
gladdist hún yfir því að með þessu hafði myndast meira pláss til að inbyrða meira...
Sem betur fer er stelpan komin örlítið til vits og ára... en þó ekki meira en svo að það getur verið ansi erfitt hætta á réttum tíma í sælgætisátinu. Svo þegar hún er rétt að jafna sig er alltaf hægt að troða niður einum mola í viðbót.